H πειθαρχία, όπως την εννοούμε γενικά, είναι προσαρμογή προς ένα υπόδειγμα ανόητων πολιτικών, κοινωνικών ή θρησκευτικών διδαχών. Αυτή η προσαρμογή συνεπάγεται -έτσι δεν είναι;- μίμηση, καταπίεση ή κατά κάποιο τρόπο να υπερβούμε την παρούσα κατάσταση. Σ\' αυτή την πειθαρχία είναι φανερό ότι υπάρχει ένας συνεχής αγώνας, μια σύγκρουση που διαστρεβλώνει την ποιότητα του νου. Συμμορφώνεται κανείς λόγω μιας υποσχόμενης ή προσδοκόμενης ανταμοιβής. Πειθαρχεί κανείς στον εαυτό του με σκοπό να πάρει κάτι. Για να μπορέσει να επιτύχει κανείς κάτι, υπακούει και υποτάσσεται και το υπόδειγμα -είτε αυτό είναι το κομμουνιστικό υπόδειγμα, το θρησκευτικό υπόδειγμα ή κάποιο δικό του- γίνεται η αυθεντία. Σ\' αυτό δεν υπάρχει καθόλου ελευθερία. Πειθαρχία σημαίνει να μαθαίνεις· και το να μαθαίνεις είναι άρνηση κάθε αυθεντίας και υπακοής. Το να δεις όλο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα μιας πορείας αναλύσεως.